Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

gladiatorii C

  • 1 ludus

    lūdus, ī m. [ ludo ]
    1) игра, забава, шутка (illa perdiscere l. est C)
    sphaerae l. CAигра в мяч
    ludum dare alicui Pl, C, Ph — доставлять кому-л. развлечение
    sibi ludos facere Pt — развлекаться, забавляться
    aliquem pessimos ludos dimittere Pl — сыграть с кем-л. злую шутку
    2) предмет шуток, посмешище (aliquis alicui l. est C)
    per ludum C — играючи, без усилий, шутя
    3) pl. публичные игры, состязания, зрелища (scenici, circenses, gladiatorii C, Su etc.)
    ludis (abl.) C, L ( = tempore ludorum) — во время игр (состязаний)
    4) сценическое произведение, спектакль ( Naevii C)
    5) школа, училище (l. gladiatorius C etc.; militaris L)
    l. discendi C (litterarum L и litterarius Q) — начальная школа (ludi magister C; ludum aperire C)

    Латинско-русский словарь > ludus

  • 2 hiatus

    hiātus, ūs, m. (hio), die weit offenstehende, tief hinabgehende Öffnung, die Kluft, der Schlund, I) eig.: terrae, Sen. u. Suet.: caeli, Plin.: speluncae, Verg.: corticis, Spalte, Calp.: vulneris, Amm.: Plur., hiatus vasti, Sen.: hiatus terrae, Ov. u. Treb. Poll.: repentinis terrarum hiatibus, Cic. de nat. deor. 2, 14: motus hiatusque terrarum, Augustin. – bes. h. oris (des Mundes), Cic.; u. absol. = der weit offenstehende Mund od. Rachen, offene Mund, offene Rachen, Verg. u.a. – u. so quid dignum tanto feret hic promissor hiatu, solch Mundaufreißens Wertes (v. der pomphaften Ankündigung), Hor. – II) übtr.: A) das Schnappen nach etwas = die Gier nach usw., praemiorum, Tac. 4, 42: gladiatorii spectaculi, Augustin. conf. 6, 8: Plur., novos hiatus aperire, immer den gierigen Rachen offen haben, Amm. 29, 1, 19. – B) das Zusammentreffen zweier Vokale in der Rede, das Klaffen, der Hiatus, Cic. or. 77. Quint. 9, 4, 33. Gell. 6 (7), 20, 6.

    lateinisch-deutsches > hiatus

  • 3 ludus

    lūdus, ī, m., das Spiel (als heitere Beschäftigung zum Zeitvertreib u. zur Erholung), der Zeitvertreib, I) eig.: 1) im allg., ludus campestris (auf dem Marsfelde), Cic.: militaris, Spiel, Zeitvertreib der Soldaten, Liv.: ludus ad iudices, das Richterspiel (der Kinder), Spart.: ludus calculorum, Cael. Aur.: sphaerae ludus, Ballspiel, Cael. Aur.: ad pilam se, aut ad talos, aut ad tesseras conferunt, aut etiam novum sibi excogitant ludum, Cic. – dare ludum alci, Zeitvertreib machen, Plaut. u. Cic.: amori dare ludum, der Liebe freien Spielraum lassen, Hor.: ludos sibi facere, Petron.: tali ludo ludere, solche Dinge treiben zum Zeitvertreib, Plaut.: insolentem ludum ludere, ein übermütiges Spiel treiben, Hor.: u. von der sinnl. Liebe, consimilem luserat ludum (mit der Danaë), Ter. – 2) insbes., a) ludi, öffentliche Spiele, circenses, scaenici u. gladiatorii, magni (s. circēnsisetc.), Cic. u.a.: ludus bestiarius, s. bestiārius: ludi Olympii, Plaut., od. Olympia, Varro fr.: ludi Consualia, Cerealia, Liv.: ludos facere od. edere, anstellen, Cic. u. Suet.: ebenso dare ludos, Suet. u. Iuven. (vgl. ludorum primum initium procurandis religionibus datum, Liv.): ludos committere, beginnen, Cic. – meton., ludis = zur Zeit der Spiele, Cic. u. Liv. – b) ein Scherzspiel, eine Satire, in Naevii ludo, Cic. de sen. 20; vgl. Klußmann Naev. rell. p. 158 sq. – II) übtr.: A) ein Spiel, Kin derspiel = eine leichte Beschäftigung, Kleinigkeit, illa perdiscere ludus esset, Cic.: oratio ludus est homini non hebeti, Cic.: ludum iocumque od. ludum et iocum fuisse, Ter. u. Liv.: per ludum, spielend (= ohne Mühe), Cic. – B) der Spaß, Scherz, die Schäkerei, Neckerei, ein neckischer Streich (als Zeitvertreib), die Lust (die man mit jmd. od. etw. hat), amoto ludo, Hor.: per ludum et iocum, Cic.: per ludum, Curt.: ut ludos facit, wie spaßt er, Ter.: ludos praebere, Stoff zum Lachen geben, Ter.: ludos alci facere, einen schönen Spaß machen = einen Possen od. Streich spielen, jmdm. mitspielen, Plaut.: dass. ludos alci reddere, Ter. – facere od. dimittere alqm ludos, zum Gespötte machen, zum besten (zum Narren) haben, seinen Spaß oder sein Gespött mit ihm treiben, Plaut.: ludum fieri, Plaut.: si ille tibi ludus (zum Gespött) fuit, Cic. Vgl. Brix Plaut. capt. 577. Lorenz Plaut. Pseud. 1151. – C) die Schule, in der bloß dem Spiele ähnliche Übungen vorgenommen wurden, 1) im allg.: gladiatorius, Fechterschule, Cic. u.a. (im Zshg. bl. ludus, wie Caes. b. c. 1, 14, 4): u. so Aemilius ludus, Hor. de art. poët. 32. – 2) insbes., die niedere wissenschaftl. Schule für Anfänger, die die Elemente lernen müssen (während schola die Schule für Jünglinge, in der entwickelnd gelehrt wird), Cic. u.a.: vollst. ludus litterarum, Liv., litterarius, Sen. u.a., discendi, Cic.: magister ludi u. ludi magister, Schullehrer, Cic. u.a.: ludum habere, Cic., od. exercere, Tac., Schule halten: ludum aperire, eine Schule eröffnen, Cic.: in ludum litterarium itare, Plin. – / Archaist. (urspr.) Nbf. loedus, Cic. de legg. 2. 22: Akk. Plur. loidos, Corp. inscr. Lat. 1, 565 (wo loidos fecerunt).

    lateinisch-deutsches > ludus

  • 4 naumachia

    naumachia, ae, f. (ναυμαχία), I) der als Schauspiel gegebene Schiffskampf, das Seegefecht, (rein lat. navale proelium), Vell. 2, 56, 1. Mart. de spect. 28, 12: gladiatorii muneris naumachiaeque spectacula, Vell. 2, 100, 2: naumachiam committere, Suet. Claud. 21, 6, exhibere, Suet. Ner. 12, 1: naumachiae spectaculum edere, Suet. Caes. 44, 1: sequentibus diebus datae sunt populo voluptates ludorum scaenicorum, naumachiae, Vopisc. Aurel. 34, 6. – II) meton., der Ort des Seegefechts (gew. ein Bassin), die Naumachie, Suet. Tib. 72, 1 u.a.

    lateinisch-deutsches > naumachia

  • 5 Spiel

    Spiel, I) Klang, künstlich geordnete Töne: a) eig.: cantus (das Erklingen von Saiten- u. Blasinstrumenten. z.B. fidium). – sonitus (das Ertönen, z.B. tympanorum). – mit klingendem [2168] Spiel einmarschieren, urbem ad classicum introire. – b) übtr., künstliche Bewegung, z.B. Spiel der Hände u. Mienen, gestus (im allg.). – actio (der mit solchem Gebärdenspiel verbundene rednerische Vortrag, z.B. des Schauspielers). – II) zur Kurzweil vorgenommene Beschäftigung, Zeitvertreib: A) im allg.: ludus (das Spiel als ergötzliche Beschäftigung zum Zeitvertreib u. zur Erholung; daher auch von spielleichten Beschäftigungen). – lusus (das Gespiel, das Spielen als Zustand des Spielenden, z.B. saepe ad lusuncoire: u. pueros ante urbem lusus exercendique causā producere). – lusio (das Spielen als Akt, die Ausübung des Spielens, z.B. lusionibus vellaboriosis delectari). – ludibrium (die Kurzweil, die man mit jmd. treibt). – sein Sp. mit jmd. haben, treiben, alqm ludibrio habere. – dies zu lernen ist nur ein Sp., illa perdiscere ludus est: es ist ihm alles nur Sp., omnia ludibundus conficit oder efficit. – B) insbes.: 1) ein Schauspiel: spectaculum (als Schauspiel für das Auge). – ludĭcrum.ludus (als Zeitvertreib für das Volk; bes. Spiele im Zirkus, ludi circenses: Spiele im Theater, ludi theatrales: Spiele im Amphitheater, wo Gladiatoren auftraten, ludi gladiatorii: Spiele veranstalten, ludos apparare: Spiele anstellen, aufführen, geben, ludos facere od. edere). – munus (als Leistung, Geschenk an das Volk, bes. Gladiatorenspiel, s. »Fechterspiel« das Nähere). – 2) Würfelspiel, alea (s. »Würfelspiel« das Nähere). – Bildl., etw. auf das Sp. setzen, alqd id aleamdare oder committere; alqd in discrimencommittere oder dare: das Glück so vieler Jahre in einer Stunde auf das Spiel setzen, tot annorum felicitatem in unius horae dare discrimen. – es steht etw. auf dem Sp., agitur alqd (es handelt sich um etwas, z.B. um das Leben, caput); alqd periclitatur (es ist etw. in Gefahr, z.B. alcis vita); in discrimine versatur alqd (es befindet sich etwas in gefährlicher Lage, z.B. salus mea); dimico dealqa re. in discrimen vocor de alqa re (ich laufe Gefahr, etwas zu verlieren, z.B. de vita,de fama). – freies Sp. haben, liberum esse (z.B. fenus [Wucher] liberum est); in etwas, posse eludere in alqa re (s. Cic. Mil. 32): gewonnenes Sp. haben, vincere; victoremesse. – sich in das Sp. mischen, se immiscere;se admiscere: laß mich aus dem Sp., ne meadmisceas: die Hand im Sp. haben, mit im Sp. sein, alci rei affinem esse (mit einer Sache vertraut – bei ihr beteiligt sein, z.B. sceleri); participem esse alcis rei (bei etw. beteiligt sein, z.B. coniurationis); versari inalqare (in einem Bereiche sich bewegen = bei etw. beteiligt, kompromittiert sein): bei etwas die Hand nicht im Sp. haben oder gehabt haben, alcis rei esse expertem: die Hand aus dem Sp. lassen, se non immiscere; se non admiscere: mit ins Sp. kommen, intervenire (dazwischen eintreten, v. Vorfällen; u. ins Mittel treten, v. Pers.); incurrere (mit einwirken): weil sein eigener Vorteil im Sp. ist, ins Sp. kommt, quoniam ipsius interest: da dabei ein Zufall hätte ins Spiel kommen können, quae res fortasse aliquem reci peret casum: [2169] jmdm. sein Sp. verderben, alcis rationes turbare.

    deutsch-lateinisches > Spiel

  • 6 hiatus

    hiātus, ūs, m. (hio), die weit offenstehende, tief hinabgehende Öffnung, die Kluft, der Schlund, I) eig.: terrae, Sen. u. Suet.: caeli, Plin.: speluncae, Verg.: corticis, Spalte, Calp.: vulneris, Amm.: Plur., hiatus vasti, Sen.: hiatus terrae, Ov. u. Treb. Poll.: repentinis terrarum hiatibus, Cic. de nat. deor. 2, 14: motus hiatusque terrarum, Augustin. – bes. h. oris (des Mundes), Cic.; u. absol. = der weit offenstehende Mund od. Rachen, offene Mund, offene Rachen, Verg. u.a. – u. so quid dignum tanto feret hic promissor hiatu, solch Mundaufreißens Wertes (v. der pomphaften Ankündigung), Hor. – II) übtr.: A) das Schnappen nach etwas = die Gier nach usw., praemiorum, Tac. 4, 42: gladiatorii spectaculi, Augustin. conf. 6, 8: Plur., novos hiatus aperire, immer den gierigen Rachen offen haben, Amm. 29, 1, 19. – B) das Zusammentreffen zweier Vokale in der Rede, das Klaffen, der Hiatus, Cic. or. 77. Quint. 9, 4, 33. Gell. 6 (7), 20, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > hiatus

  • 7 ludus

    lūdus, ī, m., das Spiel (als heitere Beschäftigung zum Zeitvertreib u. zur Erholung), der Zeitvertreib, I) eig.: 1) im allg., ludus campestris (auf dem Marsfelde), Cic.: militaris, Spiel, Zeitvertreib der Soldaten, Liv.: ludus ad iudices, das Richterspiel (der Kinder), Spart.: ludus calculorum, Cael. Aur.: sphaerae ludus, Ballspiel, Cael. Aur.: ad pilam se, aut ad talos, aut ad tesseras conferunt, aut etiam novum sibi excogitant ludum, Cic. – dare ludum alci, Zeitvertreib machen, Plaut. u. Cic.: amori dare ludum, der Liebe freien Spielraum lassen, Hor.: ludos sibi facere, Petron.: tali ludo ludere, solche Dinge treiben zum Zeitvertreib, Plaut.: insolentem ludum ludere, ein übermütiges Spiel treiben, Hor.: u. von der sinnl. Liebe, consimilem luserat ludum (mit der Danaë), Ter. – 2) insbes., a) ludi, öffentliche Spiele, circenses, scaenici u. gladiatorii, magni (s. circensis etc.), Cic. u.a.: ludus bestiarius, s. bestiarius: ludi Olympii, Plaut., od. Olympia, Varro fr.: ludi Consualia, Cerealia, Liv.: ludos facere od. edere, anstellen, Cic. u. Suet.: ebenso dare ludos, Suet. u. Iuven. (vgl. ludorum primum initium procurandis religionibus datum, Liv.): ludos committere, beginnen, Cic. – meton., ludis = zur Zeit der Spiele, Cic. u. Liv. – b) ein Scherzspiel, eine Satire, in Naevii ludo, Cic. de sen. 20; vgl. Klußmann Naev. rell. p. 158 sq. – II) übtr.: A) ein
    ————
    Spiel, Kinderspiel = eine leichte Beschäftigung, Kleinigkeit, illa perdiscere ludus esset, Cic.: oratio ludus est homini non hebeti, Cic.: ludum iocumque od. ludum et iocum fuisse, Ter. u. Liv.: per ludum, spielend (= ohne Mühe), Cic. – B) der Spaß, Scherz, die Schäkerei, Neckerei, ein neckischer Streich (als Zeitvertreib), die Lust (die man mit jmd. od. etw. hat), amoto ludo, Hor.: per ludum et iocum, Cic.: per ludum, Curt.: ut ludos facit, wie spaßt er, Ter.: ludos praebere, Stoff zum Lachen geben, Ter.: ludos alci facere, einen schönen Spaß machen = einen Possen od. Streich spielen, jmdm. mitspielen, Plaut.: dass. ludos alci reddere, Ter. – facere od. dimittere alqm ludos, zum Gespötte machen, zum besten (zum Narren) haben, seinen Spaß oder sein Gespött mit ihm treiben, Plaut.: ludum fieri, Plaut.: si ille tibi ludus (zum Gespött) fuit, Cic. Vgl. Brix Plaut. capt. 577. Lorenz Plaut. Pseud. 1151. – C) die Schule, in der bloß dem Spiele ähnliche Übungen vorgenommen wurden, 1) im allg.: gladiatorius, Fechterschule, Cic. u.a. (im Zshg. bl. ludus, wie Caes. b. c. 1, 14, 4): u. so Aemilius ludus, Hor. de art. poët. 32. – 2) insbes., die niedere wissenschaftl. Schule für Anfänger, die die Elemente lernen müssen (während schola die Schule für Jünglinge, in der entwickelnd gelehrt wird), Cic. u.a.: vollst. ludus litterarum, Liv., litterarius, Sen. u.a., discendi, Cic.: ma-
    ————
    gister ludi u. ludi magister, Schullehrer, Cic. u.a.: ludum habere, Cic., od. exercere, Tac., Schule halten: ludum aperire, eine Schule eröffnen, Cic.: in ludum litterarium itare, Plin. – Archaist. (urspr.) Nbf. loedus, Cic. de legg. 2. 22: Akk. Plur. loidos, Corp. inscr. Lat. 1, 565 (wo loidos fecerunt).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ludus

  • 8 naumachia

    naumachia, ae, f. (ναυμαχία), I) der als Schauspiel gegebene Schiffskampf, das Seegefecht, (rein lat. navale proelium), Vell. 2, 56, 1. Mart. de spect. 28, 12: gladiatorii muneris naumachiaeque spectacula, Vell. 2, 100, 2: naumachiam committere, Suet. Claud. 21, 6, exhibere, Suet. Ner. 12, 1: naumachiae spectaculum edere, Suet. Caes. 44, 1: sequentibus diebus datae sunt populo voluptates ludorum scaenicorum, naumachiae, Vopisc. Aurel. 34, 6. – II) meton., der Ort des Seegefechts (gew. ein Bassin), die Naumachie, Suet. Tib. 72, 1 u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > naumachia

  • 9 auctoramentum

    auctōrāmentum, i, n. [auctoro].
    I.
    That which binds or obliges to the performance of certain services; hence (in concr.), a contract, stipulation: illius turpissimi auctoramenti (sc. gladiatorii) verba sunt;

    uri, vinciri ferroque necari,

    Sen. Ep. 37.— More freq.,
    II.
    That for which one binds himself to some service or duty (as that of soldiers, gladiators, etc.), wages, pay, hire, reward.
    A.
    Lit.: est in illis ipsa merces, auctoramentum servitutis, *Cic. Off. 1, 42, 150; so Tert. Apol. 39:

    rudiariis revocatis auctoramento centenūm milium,

    Suet. Tib. 7:

    jugulati civis Romani auctoramentum,

    Vell. 2, 28, 3; 2, 66, 3.—
    B.
    Trop., reward:

    nullum sine auctoramento malum est,

    Sen. Ep. 69:

    discriminis,

    Eum. Pan. ad Constant. 12.

    Lewis & Short latin dictionary > auctoramentum

  • 10 editio

    ēdĭtĭo, ōnis, f. [2. edo, II.].
    I.
    Prop.
    A.
    A bringing forth, a birth (late Lat.), Dig. 50, 2, 2, § 6; Tert. adv. Jud. 1.—
    B.
    A putting forth, publishing of a work (postAug.), Sen. Ben. 4, 28; Quint. Ep. ad Tryph. § 2; prooem. § 7; Plin. Ep. 1, 2, 5; 2, 10, 6; 3, 15, 1 et saep.—
    2.
    Concr., like our edition = ekdosis, qui versus in omni editione invenitur, Quint. 5, 11, 40; 12, 10, 55. —
    II.
    Trop.
    A.
    A statement, representation.
    1.
    In gen.:

    in tam discrepante editione,

    Liv. 4, 23.—
    2.
    Jurid. t. t., a declaration, designation of the form of action, Dig. 2, 13, 1 sq.:

    tribuum,

    Cic. Planc. 16, 39 and 41, v. 2. edo, II. C. 2., and editicius.—
    B.
    An exhibition:

    operarum,

    Dig. 38, 1, 50:

    muneris gladiatorii,

    Inscr. Orell. 3811; 5020; Symm. Ep. 4, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > editio

  • 11 sibila

    1.
    sībĭlus, i (collat. form, abl., sibilu, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—In plur. in the poets, prob. merely for the sake of the metre: sībĭla, ōrum; cf. 2. sibilus init.; but in Cic. sibili), m. [cf. siphnos, siblos, hollow; Angl. S. and Engl. sipan, sip; O. H. Germ. sip, Germ. Sieb, a sieve; regarded by the ancients as imitation of a natural sound; cf. Quint. 8, 6, 31; Auct. Her. 4, 31, 42], a hissing, a whistling (class.)
    I.
    In gen.
    (α).
    Sing., of men:

    sibilo dare signum,

    Liv. 25, 8 fin. —Of cattle:

    (boves) sibilo allectari,

    Col. 2, 3, 2.—Of things: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:

    (arbor) Loquente saepe sibilum edidit coma,

    Cat. 4, 12:

    venientis sibilus austri,

    Verg. E. 5, 82: sibilu significare alicui, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—
    (β).
    Plur., of wind instruments:

    calamorum sibila,

    Lucr. 5, 1382; cf.

    pastoria,

    Ov. M. 13, 785; Stat. Th. 6, 338.—Of snakes, etc.:

    serpens horrenda sibila misit,

    Ov. M. 3, 38:

    sibila dant,

    id. ib. 4, 493:

    mittere,

    id. ib. 15, 670;

    15, 684: sibila torsit draco,

    Val. Fl. 7, 726:

    angues stridula fuderunt vibratis sibila linguis,

    Luc. 9, 631:

    sibila effundere,

    id. 9, 724:

    vibrare,

    Sil. 3, 185; Corn. Sev. and Macer ap. Charis. p. 61 P.—Of a flying missile:

    stridentis sibila teli,

    Sil. 9, 247; Val. Fl. 6, 201. —
    II.
    In partic., a contemptuous hissing, a hissing at or off (usually in plur.).
    (α).
    Sing.:

    sibilum metuis?

    Cic. Pis. 27, 65.—
    (β).
    Plur.:

    e scaenā sibilis explodi,

    Cic. Rosc. Com. 11, 30:

    aliquem sibilis consectari,

    id. Att. 2, 18, 1:

    crebris totius contionis sibilis vexatus,

    Val. Max. 7, 3, 6 ext.; Cic. Sest. 59, 126; cf.: gladiatorii sibili, id. Fragm. ap. Charis. p. 61 P.:

    quā dominus, quā advocati sibilis conscissi,

    id. Att. 2, 19, 3.
    2.
    sībĭlus, a, um, adj. [1. sibilus], hissing, whistling ( poet.; occurring, on account of the metre, only in the form sibila; cf. 1. sibilus init.):

    colla (colubrae),

    Verg. G. 3, 421; id. A. 5, 277; cf.

    ora (anguium),

    id. ib. 2, 211:

    coma torvae frontis (Panis),

    Val. Fl. 3, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > sibila

  • 12 sibilus

    1.
    sībĭlus, i (collat. form, abl., sibilu, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—In plur. in the poets, prob. merely for the sake of the metre: sībĭla, ōrum; cf. 2. sibilus init.; but in Cic. sibili), m. [cf. siphnos, siblos, hollow; Angl. S. and Engl. sipan, sip; O. H. Germ. sip, Germ. Sieb, a sieve; regarded by the ancients as imitation of a natural sound; cf. Quint. 8, 6, 31; Auct. Her. 4, 31, 42], a hissing, a whistling (class.)
    I.
    In gen.
    (α).
    Sing., of men:

    sibilo dare signum,

    Liv. 25, 8 fin. —Of cattle:

    (boves) sibilo allectari,

    Col. 2, 3, 2.—Of things: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:

    (arbor) Loquente saepe sibilum edidit coma,

    Cat. 4, 12:

    venientis sibilus austri,

    Verg. E. 5, 82: sibilu significare alicui, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.—
    (β).
    Plur., of wind instruments:

    calamorum sibila,

    Lucr. 5, 1382; cf.

    pastoria,

    Ov. M. 13, 785; Stat. Th. 6, 338.—Of snakes, etc.:

    serpens horrenda sibila misit,

    Ov. M. 3, 38:

    sibila dant,

    id. ib. 4, 493:

    mittere,

    id. ib. 15, 670;

    15, 684: sibila torsit draco,

    Val. Fl. 7, 726:

    angues stridula fuderunt vibratis sibila linguis,

    Luc. 9, 631:

    sibila effundere,

    id. 9, 724:

    vibrare,

    Sil. 3, 185; Corn. Sev. and Macer ap. Charis. p. 61 P.—Of a flying missile:

    stridentis sibila teli,

    Sil. 9, 247; Val. Fl. 6, 201. —
    II.
    In partic., a contemptuous hissing, a hissing at or off (usually in plur.).
    (α).
    Sing.:

    sibilum metuis?

    Cic. Pis. 27, 65.—
    (β).
    Plur.:

    e scaenā sibilis explodi,

    Cic. Rosc. Com. 11, 30:

    aliquem sibilis consectari,

    id. Att. 2, 18, 1:

    crebris totius contionis sibilis vexatus,

    Val. Max. 7, 3, 6 ext.; Cic. Sest. 59, 126; cf.: gladiatorii sibili, id. Fragm. ap. Charis. p. 61 P.:

    quā dominus, quā advocati sibilis conscissi,

    id. Att. 2, 19, 3.
    2.
    sībĭlus, a, um, adj. [1. sibilus], hissing, whistling ( poet.; occurring, on account of the metre, only in the form sibila; cf. 1. sibilus init.):

    colla (colubrae),

    Verg. G. 3, 421; id. A. 5, 277; cf.

    ora (anguium),

    id. ib. 2, 211:

    coma torvae frontis (Panis),

    Val. Fl. 3, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > sibilus

См. также в других словарях:

  • GLADIATORII Ludi — inter eos, qui Honorarii dicebantur, apud Romanos olim maxime frequentes, Muneris nomine non raro apud Auctores veniunt, quique eos edere soliti, Munerarii appellantur. Origo illis a ludis funebribus, in quibus homines mactati defunctis Inferiae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • GLADIATORI — gladiatorii …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • Gladiatōren — (röm. Ant.), Männer, welche in den Gladiatorenspielen (Munera gladiatoria), Anfangs blos bei Leichenbegängnissen, dann zur Volksbelustigung, bei verschiedenen Religionsfeierlichkeiten, bes. an den Saturnalien u. den Minervenfesten, später selbst… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Игры — I. Общественные А) у греков (см. Агоны). В) У римлян (Ludi). Подобно греческим огонам, И. у римлян находились в тесном отношении к культу; несмотря на общий упадок религиозности в эпоху расцвета римского государства, их число все увеличивалось, а …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Игры — Игры: 1. Общественные: А) у греков. В) У римлян (Ludi). Подобногреческим агонам, И. у римлян находились в тесном отношении к культу; несмотря на общий упадок религиозности в эпоху расцвета римскогогосударства, их число все увеличивалось, а… …   Энциклопедия Брокгауза и Ефрона

  • spoliariu — spoliáriu s. n. (sil. li a ) [ riu pron. riu], art. spoliáriul Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic  SPOLIÁRIU s.n. Loc în care erau despuiaţi gladiatorii omorâţi în arenă. [pron. li a riu. / < lat. spoliarium]. Trimis de …   Dicționar Român

  • ГЛАДИАТОРЫ —    • Gladiatōres.          Гладиаторские игры первоначально у этрусков были погребальными играми, заменившими собой человеческие жертвы в память умершего (Tertull. despect. 5, 6); но у римлян это значение вскоре исчезло перед удовольствием,… …   Реальный словарь классических древностей

  • ИГРЫ —    • Ludi.     I. Общественные.          a) У греков (α̉γώνες), см. Olympia, Олимпия; Pythia, Пифия; Nemea, Немея; Isthmia, Истмии.          b) У римлян (ludi). Публичные сценические и праздничные И., по своей главной цели благодарственные… …   Реальный словарь классических древностей

  • Ludi — (lat.), Spiele, bes. L. publĭci, in Rom öffentliche Festspiele den Göttern zu Ehren ob, als Dankfeste gefeiert. Sie waren entweder L. stati, zu bestimmter Zeit gefeierte; od. L. votīvi, für gewisse Fälle gelobte; od. L. extraordinarĭi, bei… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Ludi — (lat.), Spiele; besonders die öffentlichen Fest und Schauspiele der Römer. Die ältesten waren die hauptsächlich aus Pferde und Wagenrennen bestehenden l. circenses (s. Circensische Spiele); dazu kamen im Laufe der Zeit l. scenici (dramatische… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Schule — (v. griech. scholḗ, lat. schola), dem Wortlaute nach »Muße«, dann besonders gelehrte Muße, Studium der Künste und Wissenschaften und dessen literarische Früchte, Unterrichtsanstalt. Zum feststehenden Titel für Unterrichtsanstalten ward das Wort… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»